ناصر عصار، نقاش چشم‌اندازهای ساده‌سازی شده، متأثر از نقاشی و فلسفه شرق دور است. عصار از طریق پدرش که استاد فلسفه‌‌ی شرق در دانشگاه تهران بود، از کودکی با شعر و فلسفه آشنا شد، به فراگیری نقاشی نزد علی‌محمد‌ حیدریان پرداخت و از سال 1328 تا 1332 رشته نقاشی را در دانشکده هنرهای زیبای تهران گذراند. عصار پس از آن به پاریس عزیمت کرد و در یکی از هنرکده‌های آزاد پاریس مشغول تحصیل شد (1332-1334). او اولین نمایشگاه انفرادی خود را در سال 1334 در گالری پریسم پاریس برپا کرد. بعد از آن آثارش در نمایشگاه‌های متعدد گروهی و انفرادی در پاریس، بروکسل، لندن و شهرهای مختلف اروپا به نمایش درآمد. در سال 1345 تنها نمایشگاه انفرادی خود در ایران را در گالری لیتو برگزار کرد.

شیفتگی عصار به طبیعت و هنر شرق از بن‌مایه‌های اصلی آثارش است. او که کار خود را در ایران با کشیدن درختان در فضای انتزاعی آغاز کرده بود، پس از سفر به فرانسه و قرار گرفتن در متن جنبش‌های مدرن غربی متوجه هنر شرق شد. در ادامه، آشنایی با سهراب سپهری یکی از دلایل شيفتگی او به خاوردور و فرهنگ چيني - ژاپني گشت. قلمزنی خوشنویسانه‌ی ملهم از خطاطی چین و ژاپن در فضاهای پر یا خالی از شاخصه‌های آثار عصار است. رنگ در آثار وی با تونالیته‌های یکنواخت رقیق یا غلیظ و حرکت ظریف، درخشان و زنده قلم‌مو همراه است. گرچه دیدگاه شرقی عصار بر هنرش سایه افکنده است، اما همواره هویتی مستقل در کارهای او دیده می‌شود که او را از دیگر هنرمندان متأثر از شرق جدا می‌کند. مخاطب پرده‌های عصار در عین پویایی و تحرک، به آرامش در دنیایی مینیمالیستی دعوت می‌شود و با وجود فضای وهم‌آلود، حس آرامش و سکون به بیننده منتقل می‌شود. 

آیدین آغداشلو درباره‌ی آثار عصار می‌نویسد: «عصار موفق مي‌شود بی هيچ ادايی دو جهان شرقی و غربی را در هم بياميزد و با روانی خارق‌العاده‌ای، نگاه صوفيانه مشرقی‌اش را با ذات خالص و برهنه شده نقاشی تجريدی غربی ادغام كند. نقاشی‌های بسيار خوش‌رنگ و خوش‌ساخت عصار، پنجره‌هايی‌اند به سو و به درون روحی پالايش يافته كه می‌تواند بر فراز و ماورای خشم و حرص و اضطراب دورانی چقر و پيچيده بلغزد و جاری شود و پرواز كند».