تلفیق سنت و مدرنیته از مهمترین شاخصه‌های آثار ناصر اویسی است که جلوه خاصی از فرهنگ ایرانی را به نمایش می‌گذارد. وی خود به صراحت تأکید می‌کند که همیشه سعی داشته به عنوان یک نقاش معاصر، آثارش شناسنامه ایرانی داشته باشند و این مهمترین دلیل حضور عناصر تصویری کهن ایرانی در آثار اوست. زنان زیباروی برگرفته از خورشید خانم ایرانی و اسب‌های نیرومند در حال حرکت با رنگ‌های درخشان از موضوعات اصلی کارهای وی به شمار می‌آیند. نقاشی او شاعرانه و تغزلی است حتی زمانی که آیین گاوبازی اسپانیا را تصویر می‌کند. وی از نگاره‌های دوران صفوی و قاجاری به طور مستقیم در آثارش بهره برده و مانند نقاشان هم‌نسل خود به همین روش مسیری تازه در نقاشی نوگرای ایران می‌گشاید.

از جمله نمادهای مهم در آثار وی نقشمایه اسب است. این نماد از دیرباز در اکثر فرهنگ‌ها به خصوص در فرهنگ شرق جلوه‌گر شده است. در فرهنگ جهانی اسب نماد سرعت، نجابت و اصالت است که در معنای سمبلیک به آزادی، خیرخواهی، پایداری، پیروزی، حرکت، بخشندگی، سپاسگزاری و نیروی هوش نیز اشاره دارد. در آثار اویسی، اسب‌ها بیش از آن‌که نشانی از قدرت و صلابت نمادین را داشته باشد، در معنای عشق و وفاداری ظهور می‌کند.

در اثر حاضر نقاش با تصویر کردن اسب‌های خرامان با قوس‌های اغراق‌شده، استفاده از خط فارسی و تکرار کلمه «اسب» در اطراف تصویر و بهره‌گیری از موتیف‌های شرقی در تزیین بدن اسب‌ها گونه‌ای از رمانتیسیسم ایرانی را به وجود آورده است. بدین ترتیب پلی میان نقاشی و تصویرسازی برقرار کرده است. استفاده از رنگ‌های درخشان بر پیشانی و بدن اسب‌ها در فضای تیره و کدر زمینه، بر حال و هوای تغزلی اثر افزوده است. تکنیک‌های مختلف رنگ‌گذاری، طراحی و خوشنویسی در این اثر همگی بیانگر سبک فردی اویسی هستند و برخورد آزادانه او با عناصر تصویری را به نمایش می‌گذارند.