ذهن بشر برای فرار از مقابله با ناگواریها خود را اغــفال میکند و رو به خیال می آورد. ایـن روال هر روزه ی ماست كه خود را آنگونه بنگریم که تمنایش را داشتهایم. موجوداتی با توهم داشتن نَفس. نفسی که با عدم دست یابی به آن در واقعیت، به جست و جوی آن در خیالهایمان هستیم.
مانـند انگلی از این خیال به عنوان افیونی برای به درماندن از وقایع درد آور و آزار دهندهای که همواره به سمت ما حملهور هســتند تغذیه می کنیم. در آن ریشههای خود را محکم می کنیم و هرچه در ژرفای آن فرو می رویم، بیشتر به انعکاس دروغین خود نزدیک میشویم.