صادق تیرافکن عکاس معاصر، متولد کشور عراق بود، اما در پی فشارهای سیاسی در سن هشت سالگی به همراه خانواده به ایران مهاجرت کرد و ماندگار شد. طرز برخورد او با هنر عکاسی و بهرهگیریاش از مدیومهای جنبی و تکنیکهای فراعکاسانه، سبب شده تا از او در زمرهی هنرمندان مفهومی نیز یاد شود.
تیرافکن کار هنری خود را از تئاتر و سینما آغاز کرد. او در سالهای جنگ هشت ساله در زمینهی تئاتر فعال بود و نمایشهایی را در اماکن عمومی نظیر مسجد و نهادهای دولتی اجرا میکرد و در ادامه ساخت فیلم کوتاه را هم تجربه کرد. الزامات و ویژگیهای چندرسانهای تئاتر و تجربیاتی که او در زمینههایی همچون نویسندگی، کارگردانی و طراحی صحنه اندوخته بود، تأثیر سرنوشتسازی بر آیندهی هنر عکاسی او گذاشت. او پس از مهاجرت به تهران در دانشکدهی هنرهای زیبای تهران پذیرفته شد و در سال 1369 تحصیلاتش را در رشتهی عکاسی به پایان برد.
پشتوانهی تئاتری او تأثیر خود را از دوران دانشگاه آشکار کرد و موجبات تفاوت آثار او با بدنهی آکادمیک عکاسی شد. آثار او چه در میزانسن روایی اشخاص و موضعات عکاسیاش و چه در صحنهآرایی کادرها، واجد جنبههای تئاتریکال بود. اما او به خود عکس بهعنوان مدیومی که امور عینی را ثبت میکند بسنده نمیکرد و سعی داشت تا با استفاده از تکهچسبانیها یا بهرهگیری از تمهیدات هنر محیطی، عکس را از قابی مسطح به تجربهای چندوجهی و فضایی بسط دهد. به سبب همین تفاوتها بود که پیش از توفیق آثار تیرافکن در عرصههای بینالمللی، فضای هنری داخل کشور آثار او را چندان به رسمیت نشناخت. او نمایشگاههای گروهی و انفرادی مختلفی در گالریهای سراسر جهان داشته است. برخی از آثار او نیز در مراکز معتبر هنری همچون موزهی بروکلین نیویورک، موزهی بریتانیا و موزهی هنرهای معاصر تهران نگهداری میشوند.
رویین پاکباز دربارهی آثار تیرافکن مینویسد: «اوایل دههی 1370، سبک مشخص و متمایزی را در عکسهایش نشان داد. مردانگی، تاریخ ایران و مناسک مذهبی و سنتی از جمله درونمایههای غالب در آثار وی به شمار میآیند و معضلسازی جنسیت مردانه جنبهی اساسی در کار اوست. تیرافکن با استفاده از تمهید صحنهآرایی، نقشمایههای ایرانی، حروف فارسی، مونتاژ کامپیوتری و چیدمان عکس این درونمایهها را در کار خود میپروراند».