یعقوب امدادیان، منظره‌نگار نوگرای ایرانی است. نقاشی‌های او به رغم تفاوت‌های سبکی در دوره‌های مختلف همواره معطوف به طبیعت بوده‌اند. یعقوب برادرِ داوود و فاطمه امدادیان از نقاشان نامدار معاصر ایران است. پدر او به نقاشی علاقه‌مند بود و با مداد رنگی آثار مکتب باربیزون را کپی می‌کرد، برادرش داوود نیز پیگیر نقاشی بود و این‌ها زمینه‌ساز آشنایی و علاقمندی یعقوب به این هنر شد. تحصیلات هنری خود را در هنرستان هنرهای زیبای میرک تبریز آغاز کرد، راهی پایتخت شد و دوره‌ی دیپلم نقاشی را در هنرستان هنرهای زیبای تهران در سال 1345 به پایان برد. سپس در هنرکده‌ی هنرهای تزئینی تهران پذیرفته شد و درجه‌ی کارشناسی خود را در رشته‌ی نقاشی از این دانشگاه دریافت کرد؛ امدادیان بخاطر علاقه‌ی شدیدی که به حسین کاظمی داشت این دانشگاه را انتخاب کرد تا زیر نظر شخص او تعلیم ببیند. او دوره‌ی تحصیلات تکمیلی خود را هم در زمینه‌ی‌ طراحی گرافیک در همین دانشگاه گذراند.

امدادیان نخستین نمایشگاه انفرادی‌اش را در سال 1350 در خانه آفتاب تهران برپا کرد و سه سال پس از آن آثارش را در گالری سیحون به نمایش گذاشت. این مسیر تا امروز استمرار یافته است. او تا کنون بیش از 20 نمایشگاه انفرادی در ایران، عمان و پاکستان داشته و آثار را در بیش از 25 کارنمای گروهی در کشورهایی چون فرانسه، لبنان، امریکا، سوئیس، هلند و کانادا به نمایش درآورده است. 

امدادیان پس از انقلاب 57 علاوه بر نقاشی، مسئولیت‌های متعددی در زمینه‌ی مدیریت هنری در مراکز دولتی داشته است. سامان‌دهی انتشارات و کارنماهای فرهنگسرای نیاوران، معاونت و کارشناسی هنری موزه‌ی هنرهای معاصر تهران (1363-1383) از جمله‌ی این فعالیت‌ها بوده است. مجابی در این باره می‌نویسد: «یعقوب امدادیان در دو دهه‌ی اخیر با کار موزه‌داری خدمت مهم دیگری انجام داده است؛ او در سمتِ معاون موزه‌ی هنرهای معاصر، در حفظ و انباشت آثار موزه، برگزاری بی‌ینال‌ها و نمایشگاه‌های مهم ایرانی و جهانی، همچنین، تشکل هنرمندان هنرهای تجسمی، سهیم بوده است؛ او می‌کوشد شأن موزه را، به آنچه در اساسنامه‌ی ذکر شده بازگرداند، تا موزه محل تلاقی آقرینش‌های خلاق هنرمندان شرق و غرب، به منظور پیوند فرهنگ‌ها و تفاهم بین نگرش‌های هنری گوناگون، در عرصه‌ی هنرهای تجسمی باشد».

 امدادیان در نقاشی‌های اولیه‌‌اش به کوبیسم گرایش دارد اما رفته‌رفته به سمت انتزاع متمایل می‌شود. در نقاشی‌های انتزاعی او رد نگاه هندسی دوره‌ی اول پابرجاست. نقاشی‌های متأخر او واریاسیون‌هایی از مربع‌ها و مستطیل‌های رنگی هستند که با ابعاد مختلف در کنار هم می‌نشینند و در بخش‌هایی همپوشانی می‌‌یابند. پاکباز درباره‌ی او می‌نویسد: «امدادیان اساساً یک منظره‌نگار است. چشم‌اندازهای پهناور و تابناک دل‌مشغولی همیشگی او بوده است، چه در نقاشی‌های شبه‌کوبیستی‌اش از خانه‌های روستایی، کشتزارها و بیابان‌ها، چه در ترکیب‌بندی‌های نیمه‌انتزاعی که در آن‌ها زمین و آسمان به اشکال راست‌گوشه رنگی و بافت‌دار بدل شده‌اند. آثار اخیر او را می‌توان به هم‌امیزی هندسه‌ی فرم و تغزل رنگ تعبیر کرد».