همواره شادمانی خالص ترین موجودات از هویت ما را به نمایش می گذارد با این همه هیجانات درونی ما انقدر هم با خود ما صادق نیست در واقع این شادی مشکوک است ابزار زبان و کنش های متقابل به ما اموزش داده شده؟ این بی غل و غش بودن ما … مست هستی زبان دیگریست . ما با عبای مزین به اسلیمی در هوای مبهم معلق مانده ایم …ایا این فرو پاشی مدلول یک بی گانگی به غیر خود نیست؟