«از خاک و خُرده سنگ تا کوه‌های سترگ و از مِهِ سیال تا آسمان ابراندود، نه در درخشان‌ترین ساعاتِ نورانی روز، بلکه در لحظاتی که جلوه‌ی "زمین" با کژتاب‌های نورِ غروب یا صبحگاهان و یا تیرگی شباهنگامی که هیأت و هیبتِ این عناصر حادثه‌ی «زمین-بودگی»یایای را ممکن کرده، موجِد پویاییِ تکاملیِ نگاهِ به "زمین" در مجموعه‌ای است که جواد علیمحمدی اردکانی به همین نام فراهم آورده است».