علی‌محمد حیدریان نقاش و مدرس ایرانی از شاگردان برجسته‌ی کمال‌الملک بود.  
حیدریان تحصیلات مقدماتی خود را در مدرسه‌ی فرانسوی آلیانس گذراند. اواسط دوره‌ی تحصیلی به همراه دوستش محمدعلی صنعتی راهی مدرسه‌ی صنایع مستظرفه شد و هنر نقاشی را زیر نظر کمال‌الملک پی گرفت. به‌خاطر عملکرد خوب او در مدرسه از سمت استادش به معلمی غیررسمی در این مدرسه گمارده شد. او برای مطالعه‌ی بیشتر در زمینه‌ی هنر غربی به بلژیک و فرانسه سفر داشت. او سنت استاد خود در آموزش آکادمیک هنر را دنبال کرد و در همین راستا به بنیان‌گذاری دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران کمک شایانی کرد. از همان ابتدا در این دانشگاه به تدریس مشغول شد و در سال 1343 به سمت استاد تمامی دست یافت و تا زمان بازنشستگی هم تدریس سخت‌گیرانه و منظم خود را ادامه داد. حیدریان بیشتر به نقاشی طبیعت بیجان و منظره و گاهی تکچهره می‌پرداخت. او سنت‌های هنر رنسانس و باروک را خوب می‌شناخت و در منظره‌نگاری به مکتب باربیزون توجه خاصی داشت. هنرمندی پرکار بود اما آثارش را به‌ندرت به‌ نمایش می‌گذاشت. اگرچه او از شاگردان برجسته‌ی مکتب کمال‌الملک بود و همواره به آکادمیسم هنری وفادار ماند اما به‌ویژه در سال‌های آخر عمر از شیوه و اسلوب کار استادش فاصله گرفت و به رنگ‌های روشنتاب و اسلوب قلمزنی آزاد روی آورد. محسن وزیری‌مقدم درباره‌ی این تمایز حیدریان با سایر پیروان کمال‌الملک می‌نویسد: «در بین شاگردان کمال‌الملک فقط یک نفر به مفهوم هنر (کلاسیک‌گرا) پی‌برده است: علی‌محمد حیدریان. حیدریان چهره‌پرداز ماهریست که ارزش رنگ‌ را می‌شناسد. چهره‌های حیدریان عکاسی از روی مدل نیست، بلکه نقاشی است. او روش هنر (کلاسیک‌گرا) را دنبال کرده ولی نقاشی را به ابتذال نکشانده است. در مقام مقایسه‌ی کار استاد و شاگرد، کارهای حیدریان به‌مراتب باارزش‌تر از نقاشی‌های خود کمال‌الملک است. ارزش آثار بقیه‌ی شاگردان آن مرحوم از محدوده‌ی موقعیت محلی فراتر نمی‌رود.»
اولین حضور آثار حیدریان در حراج‌ها به خرداد 1394 (می 2015) به حراج تهران بازمی‌گردد.