علی رستگار فارغ‌التحصیل نقاشی از دانشگاه باهنر کرمان است.او با آثارش در چندین نمایشگاه گروهی شرکت کرد و در دهه هشتاد شمسی نخستین مواجهات او با تجربه‌آفرینی مستقل به‌عنوان یک هنرمند تجسمی در هنرهای معاصر شکل گرفت. رستگار پس از تجربه مشارکت در پرفورمنسی از علی کلانتری به نام «انسان گرسنه» در سال 1383، پرفورمنس‌هایی در دانشگاه کرمان به نام‌های «من و خودم» و «معجزه در کاتاکومب» اجرا کرد. او موفق شد نخستین نمایشگاه انفرادی خود را در گالری سیحون باعنوان «25دقیقه بعد از شام آخر» برگزار کند و پس از آن نمایشگاه‌هایی را به ترتیب در گالری هما با‌عنوان «تاج‌السلطنه از ونوس راپورت می‌دهد»، گالری ماه باعنوان «من، تو، او، ما، شما، دوباره ما» و گالری آرتیبیشن با عنوان «هوم خانه نیست» برگزار نمود. آثار او همچنین در نمایشگاه‌های گروهی دیگری در گالری های آرتیبیشن، آرت ایمپکت اینترنشنال امریکا، آرتفر آرتیجیانو ایتالیا، گالری ماه و خانه هنرمندان ایران به نمایش گذاشته شده است.

دربارۀ هنرمند 

آثار علی رستگار از خصلتی بیانگر و مفهومی برخوردارند و در فرم و موضوع در گفتگوی مداوم با تاریخ هستند؛ گفتگو با تاریخ هنر در مقام هنرمندی جهانی و همزمان گفتگو با زیست بوم، هویت و ریشه‌های خود به‌عنوان هنرمندی ایرانی. اگرچه او در تجارب خود به هنرهای جدید نقبی می‌زند اما همیشه زبان بصری مفهوم‌پرداز مختص خود را تا به امروز حفظ کرده است. از این زمان آن‌چه در سه نمایشگاه انفرادی نقاشی و چه در اجراگری‌های رستگار قابل پیگیری است جستجوی دائمی مفاهیم و تلاش برای ترجمه ایده‌ها به زبان تجسمی است. این ترجمه در نمایشگاه نخستین رستگار با ادبیاتی آشکارا ، سمبولیستی و روایتگر رخ داد، اما هرچه گذشت  شیوۀ بیان بصری‌اش پخته‌تر، کم‌سخن‌تر و پیچیده‌تر شده است. مجموعه‌های آغازین رستگار نشانگر کوشش او در مقام هنرمند در جستجوی سبک بصری خود منحصر به فرد او ست. رستگار در حال جستجو برای یافتن زبانی درخور ادبیات تجسمی است، که قادر باشد وجه بیانگر و انتقادی مدنظرش را با فرم و تصویر بیان کند. نقاشی های رستگار گویای مفهومی استعاره ای از ابژه‌ها است؛ ازاین رو عناصر عینی واجد وجهی زبان شناختی از اشکال تعینی هستند. او به‌وسیله ترکیب معماری با صحنه‌‌هایی سورئال از جهانی هم‌زمان آشنا و غریب، شبیه به واقعیت روزمره و فرای آن، با به سخره‌گرفتن جاذبه زمین در تعلیق انسانها در تصویر، رویاهایی با ظاهری شیرین می‌سازد که هر آینه در انتظار ویرانی، سرنگونی و نابودی‌اند.