میرزا حسن زرین قلم از هنرمندان دوران قاجار بود که به خوشنویسی، تصویرگری و شاعری  اشتغال داشت. تسلط او در هفت قلم و کتابت طغراهای تزئینی از او خوشنویسی یگانه ساخته است. او خوشنویسی را نزد میرزا طاهر کاتب همایون و عمادالکتاب سیفی آموخت و پس از  آن‌که در خوشنویسی به شهرت رسید خود نیز در مدارس تهران به تعلیم این هنر همت گماشت. در این راستا او دار‌التعلیم شخصی خود را در خیابان ناصرخسروی تهران نیز به راه انداخت که هم مأمنی برای تدریس او بود و هم بستری برای دریافت سفارشات خوشنویسی.
او در انتخاب و ترکیب خطوط مختلف هنرمندی مبتکر و خوش‌قریحه بود و با نشاندن علائم و نشانه‌های مذهبی در  قاب‌های خوشنویسی‌اش، کیفیتی تزئینی و چشم‌نواز به آثار خود می‌بخشید. متعاقباً او در استفاده از «خط گلزار» نیز مهارت بسیاری داشت. «هرگاه خطي چون نستعليق را جلي(درشت) نويسند و سپس داخل (بخش مركبي) حروف، كلمات و خصوصاً بخش‌هاي تمام قلم و پهن را با گل، برگ، و غنچه نقاشي و تزئين كنند» گونه‌اي خط پديد مي‌آيد كه به آن گلزار مي گويند.» این آثار تزئینی که همچون پیش‌درآمدی برای هنر نقاشی‌خط در سال‌های بعد هستند بسیار مورد پسند رجال قاجاری و اعیان بود و نسخه‌های متعددی از این تابلوها به خانه‌های ایشان راه یافته بودمیرزا حسن اغلب برای خوشنویسی‌های خود از اسماء متبرکه و امامان معصوم و شخصیت‌های مذهبی، شاهان، دراویش و اهل طریقت معروف بهره می‌گرفت. همین امر علت مضاعفی بود تا که طغراها و خطوط مبتکرانه‌ی او در میان مردم محبوبیت یابد و راه خود را به خانه‌های آنان باز کند.  
انس او با زبان فارسی  منحصر به خوشنویسی نمی‌شد و در نثرنویسی و شاعری نیز توانمندی‌هایی داشت و به «تاج‌الشعر» ملقب شده بود. اگرچه او خوشنویسی بسیار پرکار بود اما آثار معدودی از او به دست ما رسیده است. از آن میان می‌توان به آثاری اشاره کرد که میرزا چنین مرقومشان کرده است «کتبه حسن زرین قلم، شهر صفر سنه‌ی ۱۳۰۱»، «حسن زرین‌قلم ۱۳۱۲، ۱۳۱۱، ۱۳۰۹، ۱۳۰۶»، «خانه‌زاد آستان همایون… حسن زرین قلم، مداح رکاب… ناصرالدین‌شاه»، «کتبه و مشقه… حسن زرین قلم… سنه‌ی ۱۳۰۷» و «... شهر رجب ۱۳۱۴ حسن زرین قلم… در عهد دولت… مظفرالدین‌شاه». این آثار از تنوع تکنیکی بالایی برخوردارند و  از قلم‌های نستعلیق و نسخ و ثلث و تعلیق و توقیع و طغرایی و شکسته نستعلیق، از شش دانگ تا غبار خوش و متوسط را در بر می‌گیرند.