حسین همدانی را شاید آخرین حلقه از زنجیر نقاشانی دانست که سرحلقه‌شان را می‌توان در اواخر عهد صفوی بازجست. 
حسین همدانی از هنرش به‌عنوان هنری برای مردم و خانه‌های مردم یاد می‌کرد. از این‌رو او برای همه نقاشی می‌کشید. از درباریان تا درویش‌های دوره‌گرد، از قهوه‌چی‌ها تا دلال آثار هنری و یهودیان عتیقه‌فروش که آثار هنری را به اروپا می‌فرستادند و البته غالب مردم فرودست از مشتریان او بودند. 
او آموزه‌های هنری را در زادگاهش همدان آموخت و با علاقه و استعدادی که داشت برای تکمیل هنر خویش به تهران آمد و زیر نظرمحمد مدبر و حسین قوللر آغاسی کار کرد.