جواد حمیدی، از پیشگامان هنر نوگرای ایران به شمار می‌آید. او در شهر همدان زاده شد.  در فاصله‌ی سال‌های 1319 تا 1324در هنرکده‌ی وابسته به دانشگاه تهران (دانشکده‌ی هنرهای زیبا) زیر نظر علی‌محمد حیدریان و مارت سلسین ایو، بانوی نقاش فرانسوی آموزش نقاشی دید.  در همان هنرکده به تدریس پرداخت و با استفاده از کمک هزینه‌ی تحصیلی به فرانسه رفت. در بوزار دوره‌ی کارشناسی ارشد نقاشضی را گذراند و نیز نزد آندره لوت تعلیم دید. سال 1328 به ایران بازگشت و تدریس در دانشکده‌ی هنرهای زیبا را ادامه داد. در همان سال در کارنمای گروهی در گالری آپادانا شرکت داشت و در پنج دوره بی‌ینال تهران نیز حضور یافت. در پنجمین بی‌ینال موفق به کسب جایزه‌ شد. بعداً هم بارها آثارش را در ایران و خارج از کشور به نمایش گذاشت. او علاوه بر دانشکده‌ی هنرهای زیبا در دانشگاه الزهرا، تربیت مدرس و آزاد اسلامی نیز به تدریس پرداخت. همچنین در فرهنگستان هنر عضویت پیوسته داشت و  عضو کمیته‌ی تخصصی هنرهای تجسمی فرهنگستان هنر نیز بود. پس از نیم قرن تدریس و فعالیت هنری، در سال 1380 بر اثر سانحه‌ی برخورد با یک موتورسوار در یکی از خیابان‌های تهران درگذشت. سال 1381 گالری برگ، کارنما و بزرگداشتی با عنوان «یاد و خاطره‌ی زنده‌یاد استاد جواد حمیدی» برگزار کرد. 

حمیدی یکی از پرکارترین نقاشان نسل خود بود و شیوه‌های مختلفی را از طبیعت‌گرایی تا انتزاع مطلق می‌آزمود. گاه طبیعت بی‌جان و منظره نقاشی می‌کرد و گاه به مضمون‌های مذهبی و تمثیلی می‌پرداخت. با این حال، نقاشی‌های او غالباً از هماهنگی فرم و رنگ و استحکام ترکیب‌بندی برخوردار بودند. خود او گوناگونی کارهایش را چنین توجیه کرده است: «حساسیت امروزی من با دیروز فرق می‌کند و با فردا نیز فرق خواهد داشت. وقتی ایده‌ای به ذهنم می‌آید به دنبال آن هستم که این فکر را با چه استیلی پیاده کنم که درست‌تر باشد. علت دیگر این تنوعِ ساخت و محتوا ناشی از این است که من سال‌هاست که در دانشگاه تدریس می‌کنم. برای اینکه قادر باشم مکاتب مختلف را به شاگردانم بیاموزم ناچارم هر شیوه‌ای را بیازمایم تا بتوانم آن را عملاً به دیگران یاد بدهم. انتخاب نکردن یک روش معین، خودش یک روش است.»