ما اغلب کودکانمان را با توجهاتی بیشتر از حد نرمال، داخل فضایی لوکس و رویایی بزرگ میکنیم که در نهایت چیزی جز محدودیت هایی در آینده برای آن ها در بر نخواهد داشت و آنها در جوانی، زمانی که بسیار شکننده هستند باید به تنهایی با دنیای وحشی رو به رو شوند. این امر پارادوکسیکال در تربیت کودکان مورد توجه من بوده و در اثر پیش رو به آن پرداخته ام