همیشه بود اما بدین گونه در جلوى چشمانم جیغ نمى‌کشید و نمى‌خندید و به نشخوار اآدمیان مشغول نبود. با اسب سیاهش هر بار به هیاتى تازه ظاهر مى‌شد و با لبخندى قلبم را مسموم مى‌کرد و دهانم را تلخ. تضمین حیاتش در گرو مرگ ما بود و تو بى‌دفاع زندگى‌ات را در ازاى گلى کوچک به او بخشیدى. اما دیگر خیلى دیر شده بود اسب سیاهش پرنفس‌تر از آن بود که تو را باز پس دهد و من تنهاتر از همیشه شدم.