عکس‌های ساسان مؤیدی در نگاهی عمومی، گونه‌ای از عکاسی مستند را پیش‌ روی‌مان قرار می‌دهند که بی‌شباهت نیست به سفرهای عکاسانه‌ی رایج از میانه‌ی قرن نوزدهم به بعد که در آن عکاس - عموماً با حمایت‌ ارگان‌های دولتی - به تهیه‌ی انواع عکس‌های مستند از اقوام و نوع زندگی ملل مبادرت می‌ورزید؛ سفر تیموتی.اچ.ا. سالیوان برای مستندسازی غرب آمریکا در حدود 1870، و آرشیوسازی شرکت آلیناری در حدود 1850 نمونه‌هایی از این دست عکاسی‌اند. اگرچه می‌دانیم ساسان مؤیدی نه با کمک هیچ ارگان دولتی یا خصوصی - که صرفاً بر پایه‌ی عشق به فرهنگ و علاقه به مردم این سرزمین - اقدام به ثبت این عکس‌ها کرده است. ثبت‌هایی که می‌کوشند وجوه مختلف اقلیمی/ فرهنگی یک نقطه‌ی خاص از استان گیلان را متمایز کنند و بر پایه‌ی رسالت‌های آشکار عکاسی مستندگرایانه حرکت کنند.
ماسوله اقلیمی با ویژگی‌های خاص و یکتا ست. آفتاب، اولین اشعه‌ی نور خود را بر بلندای کوه شاه معلم ماسوله می‌تاباند، و مردم این خطه با قرار دادن تکه‌های کوچک آینه بر سر در خانه‌های‌شان، آخرین ذرات نور غروب را در آن بازتاب داده و به تمام سطح شهر باز می‌گردانند. این شهر بر پایه محلات چهارگانه بنا شده، اما ساختار معماری آن به شکلی است که این محله‌ها در بیش‌ترین تماس و ارتباط با یکدیگر قرار دارند و برای استفاده از حداکثر زمین در این شیب تند کوه، ساختار پلکانی را برای معماری آن در نظر گرفته‌اند. در ماسوله هر گونه حضوری - حتی به منفعلانه‌ترین شکل نیز - «واقعه ساز» است، این شهر جادویی بر بلندای کوه‌های تالش، از معماری منحصر به فرد و خیره‌کننده‌ای در دنیا برخوردار است که رفت‌وآمد آدم‌ها، گپ‌و‌گئده‌ها، و حضور تک‌پرسوناژها روی بام‌ها یا داخل کوچه‌ها حتی، در آمیزشی غریب با معماری سطوح و دیوارها، ترکیبی خیره‌کننده و سؤال‌برانگیز ایجاد می‌کند: یک جور هم‌گونی شدید میان انسان و سازه‌های خویش.