مجموعه‌ی پیش‌رو در امتداد آثار پیشین عابدین‌زاده، نشان‌دهنده‌ی تداوم او در جست‌و‌جوی زبان بصری شخصی‌‌اش است. گرایش به ادامه‌ی سنت طراحی از فیگور انسانی، پرتره و طبیعت بی‌جان همواره در تصویر وی جاری بوده؛ اما آنچه بیش از ماهیت موضوع برایش اهمیت دارد، نحوه‌ی حضور آن در کادر است. در واقع عابدین‌زاده به‌وسیله‌ی جابه‌جایی سوژه‌ها در زبانی یکسان تلاش در گسترش زبان فرمی تصویر دارد تا موضوعات از ماهیت روایی رها شده و وارد زبانی بصری شوند. این‌ گونه، ذهن آن‌ها را به‌عنوان نظامی ادرا کی درک می‌ کند، نه به‌عنوان موضوعاتی جدا. هرچند در آثار او گفت‌و‌ گویی با مدرنیسم اروپایی و امریکایی به چشم می‌خورد، اما در ‌عین‌حال از ارجاعی مستقیم و سطحی به تصاویر آن دوران پرهیز شده است. در واقع، هر مجموعه از دل درگیری با رسانه‌ی نقاشی و تجربه‌های بصری در مشاهدات مستقیم بیرون می‌آید. باتوجه به نگاه عابدین‌زاده به تاریخ هنر به‌عنوان «فضایی برای تفسیر و نه تقلید،» آن را باید بستری برای ترجمه‌ی بصری به زبانی شخصی‌تر در آثار او درنظر گرفت.«نقاشی برای من، پس از مشاهده—شکل‌گیری موضوع—از امکانات ماده و متریال تغذیه می‌ کند. به‌این‌ترتیب این تصاویر بیش از مهارت اجرایی، نیازمند کنشی لحظه‌ای در جهت برقراری نسبت میان عناصر مختلف بصری درون کادر هستند.»
-فریدالدین عابدین‌زاده تابستان 1404