بی‌‌ خویشی

آنچه را که نزدیک به نیم قرن در پی آنم، گمشده ای است که آنرا نه در بیرون بلکه در درون خود جستجو میکنم و هیچگاه به آن نخواهم رسید و این خاصیت هنر است، اگر نه هنر معنی می شد و ارزشهای تاریخی خود را از دست می داد.

هنر سراب است و سراب و مارا به هزار توی ذهن مکار هدایت می کند که بطور نسبی بتوانیم رازهای نهفته را دریابیم و آن را به بیرون بریزیم و به زیبایی های ناشناخته پی ببریم.

با بی خویشی خود تا آنجا که ممکن است کنار می آیم و کارکرد آنرا در تابلو های نه چندان بزرگ عرضه می کنم چون عقیده دارم سطح تابلو هرچه بزرگتر شود شگفتی های بی خویشی ما کوچکتر خواهد شدتا آنجا که بکلی محو می شود.

هنر با آگاهی کامل سر ستیز دارد و از آن بی زار است تا جایگاه هزاران ساله خود را حفظ کند.           
حسینعلی ذابحی
اردیبهشت ماه ۱۳۹۵