تمــام مدتــی کــه مشــغول مجموعــه «بیــخ چــراغ» بــودم، بــه تقابــل روشــنی و تاریکــی میاندیشــیدم. بــه اینکــه چگونــه خطــوط
خاکسـری در مرزهـای بیـن روشـنی و تاریکـی جهـان مـا را شـکل می ِ دهـد؟ چگونـه حضـور و عـدم حضـور نـور ادراک مـا را میسـازد؟
چگونـه ایدههـا و فکرهـا و احسـاسها میسـوزند و خاکسـر آن بـه دیگـر ایدههـا و فکرهـا و احسـاسها شـکل میدهنـد؟ چگونـه؟
چـرا؟ و در چـه زمـان؟
در زمــان ســاختن ایــن مجموعــه، بــه نــاگاه از نــور وارد تاریکــی شــدم. کنایتــی تلــخ بــرای کســی کــه در روشــنی بــه جســتوجوی
تاریکــی برآمــده بــود و ســپس در تاریکــی میکوشــید بــه روشــنیها بیاندیشــد.
بـرای مـن در تاریکـی همیشـه اشـارتی هسـت، بـه «یافـتن و حضـور،» چنانچـه روشـنی سرشـار اسـت از «ابهامهـا و ایهامهـا»؛ و ایـن
دو چنـان در هـم تنیده انـد کـه بـه جـز بـا/در یکدیگـر دریافتـه نمیشـوند. امـا همیشـه ردی می ِ مانـد؛ از فهـم «یافـتن و حضـور»
ِ و درک «ابهـام و ایهـام» همیشـه ردی میمانـد؛ چونـان زخمـی ناسـور شـاید.
قدما گفته اند «بیخ چراغ کور است»
میگویم چنین است؛
کور است...