مخلوطات بر خلاف مخلوقات، دسته‌ای ارگانیک هستند که آنامورفوسیس (Anamorphosis) را بر ریخت (Morphosis) ترجیح داده‌اند؛ خلق نمی‌شوند، بلکه رندوم دگرگون می‌شوند. در واقع در منطقه‌ی انفجار و رها‌سازیِ فیگورِ بِیکِنی(Francis Bacon) به سر می‌برند.

دیگر اندامی غالب نمی‌خواهند؛ ریخت‌زدایی می‌کنند تا ابژه‌ی بصری باقی بمانند. می‌توان کاتابولیسمِ فرمال را در کنِشِشان رصد کرد.

این‌جا سخن از برتری نیست؛ فیگور تنها به بقا می‌اندیشد؛ نه بقای زیستی بلکه بقای ایماژی؛ نه برتری داروینی بلکه تکاملی معکوس... نه چیزی را حس کرده و نه به یاد می‌آورد. برای همین می‌ماند و می‌تواند باشد. جهلش امتیاز تکامل بقای اوست.