اسب و شیر و درختان وحشی سال ‌هاست که از قصه گو های اصلی نقاشی‌های سرابی هستند. تا جایی که نقاش آن را نمادی از خود می‌داند.

“چِلچِراغ” در عنوان نمایشگاه به گل ‌های آفتابگردانی اشاره دارد که به جای یک گل، چندین گل همزمان می دهند و همین نکته با وجود زیبایی بیش از حد، آن را نا کار آمد و بی‌دوام می‌کند. گویی تمامی این نقاشی ‌ها به این اشاره دارند که یک چیز زیبا به حد و غایت متعادلش زیباست و زیاده ‌روی آن را عجیب و نا کار آمد می‌کند. مثل خال ‌هایی که سر تا سر تصاویر را پوشانده اند. خالی که در نوع خود جزء زیبای چهره ‌ی یک زن است، نقش بافتی تزیینی به خود می‌گیرد.

با وجود اصرار نقاش، وابستگی او به اقلیمش در تصاویر پنهان است. او مکان زندگیش را، طبیعت خودش را و واقعیت اطرافش را قصه می‌بافد.

دیدن دنیای اطراف از چشم نقاش فریبنده و فرا واقعی است. خاطره ‌ای بازمانده در ذهن کودکی بازیگوش که بارها در خیال/ واقعیت سوار اسبی بی صاحب در جمع متراکمی از درختان جوان و غیرمرسوم خیال بافته است.