آبدیده‌گان روایت من است از مناسبات انسانی، تکه‌هایی از آنچه میان من و آدمیان شکل گرفته و نقطه‌ی تلاقی بین میل و رخوت. برای شکل دادن به این مجموعه من از پرتره‌ی نزدیکانم و دریای خزر عکاسی کردم و بعد وقت کشیدن پرتره‌ها و خطوطی که در برشان گرفته به عکس‌ها نگاه کردم. من از رنگ روغن بر روی پارچه‌ی بوم استفاده کردم تا بافت جسمی و ضخیم و کیفیت رنگی دلخواهم را، به ویژه در سفیدی‌ها، به دست بیاورم. در اغلب کارها، پرتره هایی به مرور زمان پوشانده شده و پرتره‌های دیگری سر برآورده‌اند و تصویر به تدریج تخریب و ساخته شده است. این نقاشی‌ها لایه‌های اندوه من را در خود دارند. گویی که در گودالی باشم و بازی کنم، بی‌توجه به خطرات احتمالی مرگ و دفن شدن، من یک مشاهده‌گر تلخ گوشتم که کاری نمی‌توانم کرد جز سوگواری برای تکه های از دست رفته وهم‌آغوش شدن با آن و خودم را از درون و بیرون بهش رساندن.