بهمن بروجنی متعلق به سومین نسل از مدرنیست های ایران است. علاوه بر نقش مهم اش در آموزش دانشگاهی و فضای آکادمیک در دوران انقلاب و پس از آن، جلوه های متعددی از رویکرد مدرنیستی را می توان در آثارش جستجو کرد. شاید به واسطه ی همین دلبستگی بود که در ابتدای دههی ۱۳۷۰ تهران را به مقصد فرانسه، خاستگاه مدرنیسم، ترک کرد و در حدود دو دهه نام اش در هنر ایران کمتر به گوش رسید، با این وجود یک دهه است که به هنر ایران بازگشته است. ابتدا با مناظر پاریسی اش که یادآور سنت معروف نقاشان رود سن بود و به تدریج با آثار بزرگ تر، متنوع تر، آزمودن بیشتر با قلمی آزاد و خطوط ضخیم رنگین و ماده رنگی که بر روی بوم خودنمایی میکنند. توانایی بروجنی در ساختن تصاویری است که انگار در زمانی کوتاه و با ضربه قلم های متعدد که از هر سمت و سو بر روی بوم فرود آمده، خلق شده اند. همین تکنیک است که نیرو و ریتم فراوانی را از آثارش ساطع می کند و گستردگی رنگهای خالص که از هر سو ردی بر روی بوم گذاشته اند، حسی از سرخوشی را به آثارش میدهد، گویی باز هم میرات سال های فرانسه است و نمود رفتار اکسپرسیونیستی هنرمند در آثار بهمن بروجنی فرصت تماشای دوباره ی روزهای سرخوشی مدرنیسم متقدم را برایمان فراهم میکند؛ روزهایی که امید به بهبود را می شد در قلم های نیرومند همهی آن اساتید بزرگی که در مهد مدرنیسم امیدوارانه به فردا نگاه می کردند، حس کرد.