در عصر حاکمیت مصنوعات و گردن‌کشی مخلوقات انسان، هیجانات بی‌سمت و سو و مرگ صبوری بشر، عصر حاکمیت خطوط مغرور و عمودی بر فراز ذهنیت انسان، عصر شعارهای زیبا و فلسفه‌بافی‌ها و طرح تئوری‌های غیر‌کاربردی، عصر عربده‌کشی ماشین‌ها بر ملاج آدمی‌زاد،  عصر هیپنوتیزم چشم‌ها بر صفحه تلفن‌های همراه و در عصر قهر دراز‌مدت انسان از خورشید و ماه ...
چه به جاست، با اندکی تامل، بیاد بیاوریم، کمی آن سو تر، فرم‌های رقصان و سکوت سرشار از گلایه طبیعت، جلوه‌های مست و مسخ کننده‌‌ی هستی، سال‌هاست که انسان را به همنشینی خود فرا می‌خواند و به صبر و آرامش و دمی نشستن و نگاه بی‌واسطه می‌طلبد و در سکوت موسیقیائی خود فریاد بر می‌آورد که ای انسان، منم، بیا و ببین ، نفس بکش و به هوش باش که بخش عظیمی از زندگی تو در آغوش من است.
با چنین باوری  و دور از هیجانات و پیچیدگی‌های عصر نوگرایی و خلاقیت، که خود بخش جدایی ناپذیر ساحت شکوهمند هنر است؛ نقاش واقعگرا، بدون به رخ کشیدن مصنوعات مدرن در برابر هجوم رنگ‌ها،  فرم‌ها و جلو ه‌ها، کرنش کرده؛  با ابزارِ باور و اعتقاد،  به موازات صبوری طبیعت، باز می‌آفریند.
حسین هادی‌پور بروجنی