امتیاز آخر یک وضعیت است، درباره افرادی که در وضعیت خاصی گرفتار شده اند و مجبور به زندگی با امیال فروخورده خود هستند: عروسی که گریان به جایگاه خود پا می گذارد، خانم و آقای سلیمی که در زمان منجمد شده اند، زوجی که در رویاروئی با آینده و دربرابر شمع های روشن و واقعیتها و محدودیت های زندگی قرار گفته اند. عکس العمل به دنیایی به ظاهر بدون معنا: عروسکهایی که کنترل میشوند و یا تحت تاثیر نیروهای نامرئی بیرونی هستند، تئاتر آبسورد و واقعی. هنرمند آئینه ای را در برابر مردمان خودپسند جهانش قرار می دهد تا دنیای ناشادشان را به تصویر کشد، غالبا" در میانه لحظات عادی زندگی شان، عاجز از یافتن راه حل های آسان برای بودنشان.
ملقمه ی از خیاالبافی و خاطره: مردی که خواب زن بودن می بیند، مردی که خود را تنها در آئینه می بیند، اسب سفیدی که پدر است. در این دنیای منحصر به فرد هیچ چیز آنطور که باید باشد نیست وهمه چیزهمان اندازه که هنرمند میخواسته بی منطق است. دنیائی که هادی علیجانی به تصویر می کشد نه قابل باور است و نه نیازی به توضیح دارد. جهانی که تا ابد باقی است وهمیشه در انتظار امتیاز آخری است که مسابقه را به نفع بازیکن تمام کند. بازی شانس وجستجو برای راه حل های آسان وتوهمات آرام بخش. در پس زمینه ها که از ورای پنجره ها یا طاق های تئاتری دیده میشوند، جهانی ناآرام در تلاطم است، تنها کوه دماوند است که به نظر استوار و پایدارایستاده است.تمامی موجودات ومناظردرگردبادی از بی ثباتی شناورهستند وعلیرغم این غوغا، سکنه درگیر وضعیت شخصی خود هستند، فردیت و بودن شان. دژدیسی و تغییر فرم بدن انسان از جمله مشخصات آثار هنرمند هستند و همین طور مخلوقاتی که کاملا" زاییده تخیل او میباشند. پوشش های گیاهی و جانوران عجیب و غریب نیز به اندازه زندگی انسان ها متفاوت هستند.
هادی علیجانی شیفته نقاشی ایرانی است. تامل و تعمق دقیق وی و تمرکز بی نظیرش سرچشمه تصاویر چشمگیر و دلالت های مفهومی است که پدید می آورد: رنگهای روشن و خالص و اشیاء وعناصر تخت شده، لایه های قصه و تمثیل وازهمه مهمتر وعده امید.