ما گفتیم «آدم که درخت نیست» و بعد همواره و همواره درد رانده شدن‌های مکرر خودمان را با همین چهار کلمه التیام دادیم و بی‌وقفه رفتیم.
اما به هرجا که رسیدیم درختکی کاشتیم که:

من روزی اینجا بوده‌ام، اینجا ایستاده‌ام و این نشانه‌ی ایستادن من است
من روزی اینجا را دیده‌ام و درش نشسته‌ام و به تمام روبه‌روهای ممکن خیره شده‌ام؛

این هم نشانه‌اش...

که انسان طرد شده‌ی سرگردان به نشانه‌هایی از بودنش زنده است.

ما درخت نیستیم؛ نه! اما جایی در پنهان‌ترین رگ‌های تبدار زندگی‌خواهانه‌ی خود آرزو می‌کردیم کاش درخت می‌شدیم

ایستا

مانا

آنوقت چه رانده شوی چه بیفتی.