غم جاده، الزاماً افسرده‌ کننده نیست؛ چون اینجا، همه پناهجو هستند. تنهایی‌ای که با خودمان حمل می‌کنیم، می‌‌رود به دیدار تنهایی دیگران و با آن سربه‌سر می‌شود. آن وقت برمی‌گردیم به ماشین.
ساعت‌ها رانندگی در پیش است، چراغ‌های ماشین در تاریکی می‌درخشند. ستاره‌ها بالای سر پیدا می‌شوند و افکار خاص و بزرگ و عجیب، از پیله ی اتاق ماشین سر برمی‌آورند و ما دوباره پنهانی، کمی در خودمان فرو می‌رویم.

آلن دوباتن