کَبَرِه

 

کبره . [ک َ ب َ رَ / رِ/ ک َ رَ / رِ] (اِ) پوسته ? نازکی که روی زخم بندد. لخته ? خونی که روی زخم منعقد شود. پرده ? الیافی خون که پس از زخمهای سطحی بر روی پوست و مخاط پدید آید. (فرهنگ فارسی معین ). || پوست کف دست یا جای دیگر که به سبب بسیاری کار و تماس با اشیاء کلفت شود. (از فرهنگ فارسی معین)

 زمان همواره یگانه شاهد اوج و فرود بشری است.در بستر زمان با هر رویداد و واقعه ای گویی که زخمی نو بر پیکر تاریخ می نشیند. زخم از جنگ ها ،فتوحات، خیانت ها، کشتار و از عشق که در جای جای زمان نا فرجام ماند.

این زخم هایِ تاریخی، بر پیکر هر جامعه نقش می بندند و هر روز کهنه و کهنه تر می شوند تا تبدیل به کَبَرِه های زمخت تاریخ شوند و خالِ خونمردگی شان در جای جای پیکر زمانه دیده شود .

هر نسل به خواست یا ناخواست با کاویدن تاریخ رویدادی را به یاد می آورد .پس این زخم های کهنه دوباره زنده می شوند و حاصل خونِ تازه ، رنجِ دوباره است. رنجی که همچون کبره ای قدیمی تاریخِ یک ملت را پوشانده است . 

اساطیر دقیقا جایی از دل یک ملت بلند می شوند که رنجی همگانی باشد . جایی که زخمی به ژرفای وقایع و رخدادهای زمان ملتی را می آزارد .

این کبره ها اوج و فرود زمانه اند . مدخل تاریخ و محل تولد اساطیر .