مهرداد افسری که عکاسی را نوعی مکاشفه تصویری اندیشه می داند، بیشتر با گویشی رمزآلود، وهم انگیز، مبهم و اسطوره ای با تنالیته های تیره، گستره های بی انتها، فرم های غریب جاده  نمد در فضاهای وهم آلود و تکنیک های بدوی دیده ایم. این‌بار اما گویی با افسری دیگری روبروییم: رنگ های متنوع، تصاویر آشنای نگارگری، کادرهای بسته و تکنیک دیجیتال. در نگاه اول بنظر می‌آید نگارگری به تبع زمانه ابعادی بزرگتر یافته، از مدیوم شات ها دور شده؛ کادر نزدیک را انتخاب کرده و از چند ساختی به تک ساحتی رسیده است. از نمای نزدیک، پیکسل ها خودنمایی می کنند. جزئیات زیاد و ریز نگارگری که برای دیدنش به ذره‌بین نیاز بود و شعر مولانا: دل هر ذره که بشکافی را به یاد می آورد، اکنون چهار خانه های شطرنجی‌ای شده اند بی هیچ رازی که نه تنها آفتابی در میان ندارند که اگر تمرکز کنی سرگیجه هم خواهی گرفت.
از سوی دیگر افسری نگارگری را، محصول شهودی هنرمند می داند که پدیده ها را نه به صورت عینی که شهودی ترسیم میکند. خود بجای طبیعت و پدیده ها به شگفت انگیزترین مجموعه نگارگری "شاهنامه طهماسبی" می‌پردازد. مهمترین ویژگی در این رویارویی واگذار کردن حاصل کار به پیکسله شدن است که بر آن کنترل کامل وجود ندارد. شهود جای خود را به تصادف داده است. تغیر رسانه، تکنولوژی و تصادف اما نگارگری را از میدان به در نبرده است. چرا که نتیجه کار: رنگ‌ها چشم نواز، صحنه ها آشنا، مضامین شیرین و آثار در مجموع صمیمی‌اند.
عکاسی دیجیتال و نگارگری ایرانی که گویی تفاوت آنها از زمین تا آسمان است، با هم کنار آمده‌اند. بدیهی است افسری نه در پی به روز کردن نگارگری، و نه در پی واسازی آن است. او نه از آن دسته هنرمندانی است که با چرخشی در شیوه ی کار خود و چسباندن عناصری یرانی، سعی در جلب بازار هنر آن سوی آب ها را دارد و نه جز معدود هنرمندانی است که این شیوه را به چالش می‌گیرند. در این مجموعه نه از نگارگری استفاده تزئینی شده و نه با آن چالشی صورت گرفته و نه حتی برخوردی حسی و شخصی با آن شده است. به‌ جای بازار و نقد، مکاشفه در کار است؛ مکاشفه ای تصویری. و از این رو حاصل کار مانند آثار پیشین افسری رازآلود است اما شیرین و سحرانگیز.
حمید سوری