هنگامی که نقاشی جاری می شود، هنگامی که نقاش نشان می دهد آن را جاری کرده است، آیا به این معناست که اثر راهی راه خویش است و نقاش آن را همراهی می کند یا اینکه رنگ به پیروی از نیروی جاذبه چون باران بر شیشه می خورد، میگرید یا غرق می شود؟ هنگامی که اولین نقش ها و رنگ ها، اشیاء پراکنده را این چنین به ظرافت ترسیم می کنند و آنها را در رشته ای نامرئی کنار هم می گذارند، یا چون دیوارنگارهای عمودی می آرایند، و اشیاء پراکنده را چون بقایای جشنی به گوشه ای از اتاق که نقاشی در آن جاست می روبند، چرا باید رنگ دیگری چون موج روی آنها را بپوشاند؟ هدف نمایاندن است یا پنهان کردن ؟ نیلوفر رهنما بر خاطراتی چنین دیرپا و چنین زنده در زوایای پنهان ذهنش پرتوی از امروز می افکند و در پس آنچه در ظاهر نقاشی اش به ما عرضه می دارد، در پی آن است که رقصی از ژرفاها را بنمایاند. او بردبارانه اشياء قدیمی را می کاود و از روبان های بیشمار زندگی پر فراز و نشیب ما، دسته گل هایی از خاطره می سازد. اشتباه نکنیم، منظور به هیچ وجه گلهایی پژمرده از اندوه نیست، بلکه نقاشی ها از آنچه امروز در ما زنده است، به روشنی و با کمترین زوائد سخن می گویند، با حس نقاشی و دانش زمان ما و خوانش شما؛ رمزآلود.

ژان-ايو لانگله مدیر سیته انترناسیول هنر پاریس نوامبر ۲۰۱۵