آثار پیش رو گوشه‌ها و صحنه‌هایی از یک جهانند. جهانی که حاصل تلاقی منابع الهام هنرمند—هنرمندان دیگر، جنبش‌های ِ هنری، اتفاقات اجتماعی و جهانی—با زیسته‌ها، تخیلات و ادراکات اوست که عمیقا در لایه‌های آگاهی هنرمند درونی شده و بینش و فهم او را شکل داده است. این فرآیندی است که میتواند اثر را قوام بخشد. از این روست که آنچه در اثر نمود میکند گزارش لحظه به لحظه‌ی اتفاقات نیست. هنرمند در خلق هر اثر—فرآیندی که از تخریب حاصل میشود—خود را با چالش مواجه میبیند. چالشی که هیچ تضمینی برای نتیجه‌ای موفقیت‌آمیز ندارد.
مشکسار فرآیند خلق آثارش را اینگونه توصیف میکند:
«هیچ تعداد قطعی برای دفعاتی که باید اثر خود را بازبینی کنید وجود ندارد شاید آن را در یک جلسه تمام کنید یا ممکن است به جلسات متعددی نیاز داشته باشید. اثر هنری دست کم به مفهوم متعارف کلمه، کاربردی نیست و همین کیفیت، تمامی یا ناتمامی اثر هنری را غیرقطعی میکند؛ هرچند هنرمند تمام دانش و ادراک خود را صرف نهایی کردن آن کرده باشد. نقطه‌ی پایان اثر، ناگزیر مسئلهای قابل مناقشه باقی میماند».
رسانه‌ی محبوب مشکسار، مرکب روی کاغذ است که امکانات بیانیاش با خواست و سلیقه‌ی هنرمند همسو است و نگرش او را به شکلی مستقیم و روان به ثمر می ُ رساند. او بیان هنری را عمیقا متاثر از مخیله‌ی تصویری، شرایط زیستی و تجربه‌های ابزاری میداند که مجموعه آثاری را شکل میدهند که نه تنها مسیر پیموده شدهی او را نمایش میدهند بلکه راه را برای تجربیات آتی نیز هموار میکنند.
نقطه‌ی قوت آثار مشکسار در بیان تصویری‌ای است که مخاطب را درگیر تجربه‌ای فعال میکند. تعامل بین حافظهی جمعی و دیدگاه شخصی هنرمند در تجربهای از جنس مشاهده، برای او ارزشمند است. مشکسار در تجربه‌ی هنری‌اش بیش از هر چیز قدردان تقاطع درک متقابل و مشارکت مخاطب است .