این نمایش از مخاطب دعوت می‌کند تا ماشین توسعه را برای لحظه‌ای به حالت تعلیق درآوَرد و به جای غرق‌شدن در شهر، نسبت خاکستری و هاشورخورده‌ی خود را با شهر از نو ببیند. شاید از دل این مواجهات بتوان نسبتی جدید با شهر بنا نهاد؛ چیزی از جنس مقاومت، از جنس زندگی. 
الف. شهر مجموعه‌ای‌ست از دیوارها؛ دیوارهای افقی، دیوارهای عمودی و دیوارهای کج.
ب. توسعه، به معنای رایج و مالوف، یعنی دیوار کشیدن. هر چه دیوار بیشتر، توسعه بیشتر.
ج. این روزها، برای ساختن دیوارها نخست حفره‌ای می‌کَنند، سپس دور حفره را با پلاستیک یا بِرزنت می‌پوشانند و آن‌گاه ماشین توسعه، به دور از چشمان ما، به‌کار می‌افتد. پس از مدتی، دیوارهای جدید برافراشته می‌شوند.
د. برای ما، ساکنان‌-ناظرانِ شهر، دیوارها، حفره و ماشین توسعه بدل به دلشوره‌ می‌شود، دلشوره‌ای کشدار که پایانش مشخص نیست. گویی این ماشین هرگز از کار نخواهد افتاد. در این میان، ما مدام این حفره‌-دیوارها را اسکن می‌کنیم، گاهی آن را از دل پسماندهای قبلی برمی‌سازیم، شهر را می‌خوریم و اغلب آن را گوشه‌ای از شهر بالا می‌آوریم.
تلاش ما در این کارنما ساخت تصویری از وضعیت کنونی در بازنمایی از شهر است.
نمایشگاه از مخاطب دعوت می‌کند برای لحظه‌ای دیوارحفره و ماشین توسعه را در ذهنش به حالت تعلیق درآوَرد. به جای غرق‌شدن در شهر، نسبت خاکستری و هاشورخورده‌‌ی خود با دیوار-حفره-شهر را دوباره از نو ببیند. شاید از دل این مواجهات بتوان نسبت جدیدی با شهر بنا نهاد؛ چیزی از جنس مقاومت، از جنس زندگی.
-محمد رضایی کلانتری