این آثار با الهام از تزئینات هندسی سنتی در معماری ایرانی به وجود آمده، نقوش هندسی در هنرهای سنتی به امر والا منتصب می‌شوند چرا که اساس طراحی آن بر نسبت‌های ریاضی بین اشکال ابتدایی هندسی است، در گذشته نیز سعی بر آن بوده که حس‌های انسانی کمترین دخالت را در ایجاد آن داشته باشد.
تلفیق عناصر تزیینی معماری و المان‌های زنانه باعث ایجاد فرم‌های جدید شده که با خواستگاه اصلی خود که امر قدسی است در تضاد است. شکست و گسست‌های ایجاد شده بین فرم‌های هندسی و یا کشیدگی‌های ایجاد شده در آن سعی در مخدوش کردن و فروکاستن نظم پایدار و ساختار متوازن هندسی از پیش تعیین شده آن دارد. در نهایت عناصر سنتی ماهیتی غیر از آنچه رایج است یافته و از تزیین صرف فاصله می‌گیرد و عناصر و مفاهیم جدیدی را بازتولید می‌کند.
جاگیری اثر در گوشه‌ها و حاشیه‌ها تاکید بر مکان‌های نادیده و مغفول مانده در یک فضای پایدار مکعبی دارد و در تلاش برای به چالش کشیدن استبداد حاکم بر فضای عرفی نمایش اثر است که عاملی تعیین کننده بر اثر هنری است و در نهایت سرشت و کارکرد مواد به‌کار رفته در آثار با کارکرد سنتی آنها در تضاد است.