کامران شریف در این مجموعه ی بر مفهومی جهان شمول ،مشترک و متکثر از زیست انسان مدرن تمرکز دارد؛ بر مفهوم گذار به نظر میرسد که برای کامران بیش از هر چیز سویه ی یادمانه" (یا نوستالژیک) این مفهوم دستمایه ی خلق آثار مجموعه اش بوده باشد؛ یعنی انگاره ی گذار در مفهوم عریانی ناب یک خاطره مسئله او به عنوان یک مجسمه ساز معاصر رجوع بی واسطه به خاطرات دوران کودکی و بازیافتن تأثیر و تأثر روانی بجا مانده از آن به عنوان یک سرچشمه ی الهام در خلق این آثار بوده است. در این آثار هم چنان که عناصری ساده آشنا نمادین تنانه و تا حدی این همانی را شاهد هستیم در عین حال با یک انتزاع محو ،بازیگوش گیج و مسحور کننده نیز سروکار داریم 
انتزاعی که گویی حتی مؤلفه های بازشناخته شده و آشنای اثر را نیز همچون گردابی به درون خود کشانده و در حال پنهان کردن آن است وضعیت در میان بودگی آثار بسیار شبیه به رفتار حافظه ی انسان در رجوع به اندوخته های ذهنی اش است. کامران در این کارها خاطره ها را دلتنگیها را تلخی ها و شادی ها را داشته ها و رشک ها را از حریم پایگان بایگانی ذهن یک سوژه درآورده و از نو به جریان می اندازد و به ساحت فرا ادراک میکشاند؛ اما این بار به خوانش و خواست یک هنرمند و از نقطه ی صفر اکنونش به گذشته.