وزیری‌مقدم در یازدهم دی‌ماه 1338 اولین نقاشی شنی خود را خلق کرد و سرانجام به مناسب‌ترین تکنیک برای تثبیت شن روی بوم دست یافت.

ترکیب‌بندی شنی شماره‌ی یک که امروز پس از بیست سال برای اولین‌بار به نمایش درآمده، نشان‌دهنده‌ی آغاز بینشی هنری است که پرورش و توسعه‌ی آن تا سه سال بعد ادامه یافته و برای حفاری با ایجاد خطوط پیچیده و درهم‌تنیده از انگشتان دست بهره می‌گیرد.

این نقاشی‌ها آثاری از تماس فیزیکی هنرمند با متریال را در بر می‌گیرند و رگه‌هایی از این تماس را در سطوح بافت‌دارشان ثبت می‌کنند. همان‌طور که هنرمند به یاد می‌آورد: «در ساحل با ماسه‌ی سیاه بازی می‌کردم و مشغول سرگرم کردن دوستانم بودم. ناگهان رد انگشتانم بر شن‌ها توجهم را جلب کرد؛ ایده و خاطراتی از کودکی‌ام در ذهنم بود و یاد ماسه‌بازی کودکی دوباره در من طغیان کرد... یک بازی پیش‌پاافتاده به یک فعالیت بصری بدل شد. دست از بازی با دوستانم کشیدم و با یک کیسه‌ی شن به رم برگشتم. پیدا کردن شکل‌ها در ماسه تمام وقتم را پر کرد و ماه‌ها طول کشید تا نقوشی را که پیدا کرده بودم به بوم منتقل کنم.»

این تأکید بر تجربه‌گری بدنی و تعامل حسی متعاقباً تحول هنری وزیری‌مقدم را فرا گرفت. حرکات موزون انگشتان و فرم‌های موازی آن‌ها که نخست در نقاشی‌های شنی کشف شده بود، به نقش‌برجسته‌های آلومینیومی او و در نهایت در سال ۱۳۴۷ به مجسمه‌های مفصلی‌اش بسط یافت.