جهان من یکسر ساخته شده از خط است. خط هایی که از اشتقاق و افتراق و اتفاق و اتساق آنها جهان بیرون ما شکل می گیرد و ما را در خود می پروراند. مشتاقانه این خطوط را دنبال می کنم؛ حرکت پیوسته شان را، آنگونه که از هم جدا می شوند، گسترش می یابند، دوباره به هم می رسند و تصویری جدید می سازند. جهان یکسر ساخته شده با خط است. در تمام این پیوستگی و گسستگی خطها، آنچه بیش از همه چیز احساس می کنم، شکل گیری رنج است. رنج برای من آن سیاهی بی امیدی نیست که نور را به محاق برد یا حرکت را به سکون بدل کند؛ زاینده لذت است. رنج در ما می ماند و شکل های مختلف می پذیرد. گویی چاره ای نیست جز زیستن با رنج و به فرم های مختلف بیان کردن آن. جهان یکسر ساخته شده از خط است و رنج. در میانه خطها و رنجها «مين من» زندگی می کند.