پیشینه مجسمه‌های مهدی شیراحمدی به حکمت "باریک انديشی" (یا همان "اندیشه‌ی تزئینی" به مثابه رشته‌های تخیل) در فرهنگ ایرانی اسلامی باز میگردد. تخيلی كه چارچوباش بر یکی از مولفه‌های اصلی هنرهای ایرانی یعنی هندسه استوار است. اندیشه‌ی تزئینی در این قلمرو كه غایت‌اش را در کتاب آرایی ایرانی می‌دید توانست خط و نقطه را تا باریکترین حد ممکن برای استقرار تعادل روحی انسان روزگارش پیش برد. پس بی‌دلیل نیست برای رسیدن به این مکان سخت باريک انسان ایرانی به ریزترین عناصر تزئینی اتکا کند، چرا که این تعادل از توان و یا قدرتی بر می‌خواست که تنها در این پهنه و در این حیرت تزئین آشکار می‌شد. چنان میزانی از تخیل باریک که تماشگر را به شگفتی وا دارد. نتایج چنین نگرشی در طول قرن‌ها از صنایع ظریفه گرفته تا کتاب آرایی ایرانی به وضوح آشکار است.« دل‌مشغولی هنری به شگفتی و حيرت در منابع مربوط به نقاشی حدیثی مکرر است. مثلا شاهزاده ترک گورکانی محمد حيدر دو غلات ( 958-905 ه. ق) در ذکر نقاشان برجسته اواخر عهد تیموری، فلم نیکوی شاه مظفر را «صاحب چنان ظرافت و بلوغ » دانسته است که چشم ناظررا خیره کند » مهارت حیرت آور مولانا محمود مصسور را، که صفحه‌ی ظریفی برای سلطان حسین بایقرا ساخته بود، چنین وصف کرده است:« هفت سال در آن رنج برد و چنانش باریک ساخت که هر بندرومی آن بر قدر نیم نخود است. »

 و یا دوست محمد در دیباچه‌اش بر مرقع بهرام میرزا در (951 ه. ق ) نوشته است، «اگر صورتی سزاوار حیرت نباشد، به قلم آلودن نیرزد »... از تلنبار این سنت ذهنی است که تزئین در این فرهنگ چنین شأنی می‌یابد، رشته‌های باریکی که راه را برای دست یافتن به رویای «سرشت کامل» یا همان « انسان کامل» در این تمدن گشود. اما این جهان و این رشته‌های تخيل تا سده یازدهم خود را کشاند و از آنجا رفته رفته از هم پاشید و دست آخر فرو ریخت  حیرت آثار مهدی شیراحمدی در نبود «حیرت تزئین» این گذشته‌ی تاریخی آغاز میشود، به یک معنا درستا جایی که تزئين تماما گذشته‌اش را از دست داده است. با این آگاهی، شیراحمدی در کارگاه خود به طور جنون آسایی مشغول شکل دادن به رشته‌های باریک خاتم است در هیئت مجسمه باریکه‌های از چوب و استخوان را کنار هم می‌نشاند در قاموس تزئین امانه تزئینی، جورجو آگامبن می‌آورد: گذشته تنها در این ساحت می‌تواند به درون مایه‌ی امرنو(هنر معاصر) بدل شود. وقتی هر آنچه متعلق به گذشته است کارکرد خود را از دست داده باشد با گذشته‌ی خود بیگانه شده و حقیقت یا همان اعتبارش را از کف بدهد، در این فقدان، حاضر کردن و باز گشتن به گذشته (و به تمامی عناصر از کار افتاده اش ) بازگشتی ماخولیاییست آگامبن می آورد. « شناخت امرنو تنها در ناحقیقت امر کهنه میسر میشود.» آثار مهدی شیراحمدی را به زعم من باید از این دریچه دید، خواند و بررسی کرد.