ساحتِ حضورِ غایب انسان و حضور محسوس اشیا و ادغام آن با عنصر خیال، من را به ضمیر ناخودآگاهی رهنمون می­شود که با خاطره­ای مشترک با مردم سرزمینم پیوند می­دهد. پرواز خیال در نیست­ها و یافتن حقیقتی عریان، نقشی که توانایی رسیدن من را به عالم واقعیت میسر می­سازد. غایبینی که حضورشان در جای جایِ یک اثر، پررنگ­تر از وجود حصولی است و نقش­شان تأثیرگذارتر از درک شهودی ما و دیدن متعارف فاقد بازپدیدآوردن حقیقت وجودی­شان.

تمرکز بر سکوت و تضاد قرینه واقعیت ملموس و ضمیر ناخودآگاه، جوهر متفاوت هر تصویر را آشکار می­کند و توانایی عملکردی متفاوت از آنچه که فقط می­بینیم را می­دهد و با گذر از آن به فضایی گنگ  ولی آشناتر از واقعیت و نزدیک­تر از ما به خودمان حاصل می­شود. حس قائده­ی بازی را تغییر می دهد و انتخاب تصویر در اتحاد یا تضاد با سطح تصویر ایده­آل را فرو می­ریزد و آن لحظه را واقعی­تر از واقعیت، نمایان می­کند.

من شما را از ورای درها و پنجره­ها دعوت به عالمی می­کنم که نور جایگزین تاریکی و امید جایگزین تیرگی ‌خستگی ناشی از امیدهای به ثمر نرسیده است.

جهان من دستیابی به نوری است که عاقبت جهان است.

ساغر پزشکیان

آبان ۱۴۰۰