دستان نمایشگاه انفرادی آثار میمی امینی را با عنوان «نور بدون سایه» اعلام میکند. این نمایشگاه همزمان در روز 9 آذر ۱۳۹۸ در سه فضا در تهران افتتاح خواهد شد: «دستان۲+»، «پروژههای ۰۰۹۸۲۱»، و «وتن». نمایشگاه تا تاریخ ۲۹ آذرماه در دستان۲+ و وتن، و تا تاریخ ۱۵ آذرماه در پروژههای ۰۰۹۸۲۱ دایر خواهد بود. ایمان صفایی، بنیانگذار و مدیر هنری پروژههای ،۰۰۹۸۲۱ همزمان با این نمایشگاه، جدیدترین پروژهی طراحی گرافیک خود را با عنوان «پوشه»، با انتشار پوشهای شامل جزییاتی از هر بخش «نور بدون سایه»، در هر سه فضا رونمایی خواهد کرد. این پوشه با همکاری دستان منتشر شده است. «نور بدون سایه» دومین نمایشگاه انفرادی میمی امینی در دستان است. آثار او تا پیش از این در بیش از ده نمایشگاه انفرادی در ایران و اروپا، شامل «یازده ۱۱» (آبان ،۱۳۹۵ دستان۲+)، «جهان زیرین و اثرات ناشیه» (نمایش دونفره با مملی شفاهی، زیرزمین دستان، خرداد ۱۳۹۵)، و دهها نمایشگاه گروهی بینالمللی ارائه شدهاند. مریم (میمی) امینی (م. ،۱۳۵۶ اصفهان) هنرمندی چندرسانهای است که با آثاری که «ارتباط کمی با واقعیت دارند» شناخته میشود. او در طول سالها کار در حوزههای طراحی، نقاشی، چیدمان، ویدیو و کلاژ، آثاری خلق کرده که از تجاریشدن پرهیز کردهاند، اما فرمها و دیالوگهایی جدید ساختهاند. این هنرمند در آثارش معمولاً به انتزاع گرایش دارد، اما عناصر فیگوراتیو و «زندگیهای» مستقل نیز در آثار او دیده میشوند. در «نور بدون سایه»، هنرمند در تلاش است تا تقابل همیشگی «فضای درونی در مقابل فضای بیرونی» را با نمایش کار خود در سه محل مختلف به چالش بکشد. با اینکه هرکدام از سه فضا یکی از بخشهای «نور بدون سایه» را به نمایش میگذارند، ارتباط تنگاتنگ و عمقیِ اینسه است که تجربهی نمایشگاه را تکمیل میکند. این پروژه که در قالب یک سفر معرفی میشود و «تلاشی آگاهانه و مستمر برای بازتاب ایدهها و زیست نو در بازهای سهساله، و برگشت به خودِ خود، در حوزهی معرفت و جمالشناسی» است، همانند مراسمی آیینی طراحی و اجرا شده است: هریک از لایههای پروژه، با توجه به محتوای آن، در فضایی با کارکردی متناسب ارائه شده است. بر همین اساس، نقاشیها، چیدمان و ویدیوهای میمی امینی در یک گالری، یعنی دستان،۲+ نسخههای چاپی در پروژههای ۰۰۹۸۲۱ که یک مرکز تخصصی آثار چاپی و انتشارات است، و ظرفهای نمک او در وتن، که یک فروشگاه مفهوممحور (کانسپتستور) است، بهنمایش درآمدهاند. «پرچمها»، «عشایر» و «پوستها»ی میمی امینی در دستان۲+ ارائه شدهاند. این آثار «نقاشی»، که با تکنیکهای بسیار متنوع هنری و صنعتی، و بهصورت سهبعدی، بهوجود آمدهاند، در فضای گالری به شکل چیدمانی از سفر او قرار گرفتهاند —سفری که هنرمند بر اساس تأویل خود از «صد میدان» اثر خواجه عبدالله انصاری پیموده است. هنرمند در این باره مینویسد: « مسیرم به تعبیری همان «صد میدان» معروف است که هر میدان در درون میدان دیگری جای دارد، و چون میدانی طی میشد، میدان نو و دیگری از راه میرسید که از دل میدان پیشین زاییده میشد!» فضای نمایشگاه، خود بخشی از سفر شده است: محیط فقط بهقصد میزبانی کارها تغییر نیافته، بلکه جزئی از آن شده است. آثار بهنمایشدرآمده فقط محدود به نقاشیهای سهبعدی و چیدمانهای میمی امینی نیستند: یک اثر ویدیویی، مراسمی آیینی را نمایش میدهد که در آن هنرمند یک دست خود را با دست دیگرش، با ورقهای طلا میپوشاند. در این ویدیو، یک «نقشهی شفا»، که طبق «صد میدان» دایرههایی را درون یکدیگر نشان میدهد، در زیر دستان او قرار گرفته است. طراحی صدای نمایشگاه نیز بر اساس صداهای محیطیای که هنرمند در پیادهرویهای منظم خود در حوالی محل سکونتش ضبط کرده، انجام شده است. کریستالهای طبیعی نمک و تودهای از پوستههای درشت آهن اجزاء دیگر نمایشگاه هستند. در بسیاری از آیینهای شفا، نمک و آبنمک برای تنزیه سلولهای بدن استفاده میشوند. هنرمند معتقد است که نمک «عنصری طبیعیست که بهوفور یافت میشود —دسترسی به آن آسان است و به همین دلیل، راحتترین چیز برای شفابخشی است.» در عین حال، پوستههای آهن نمادی از «زدودن روح از بارهای اضافه» هستند و بنابراین، در کنار نمک، به فرآیند شفا اشاره میکنند. این دو، در کنار هم، استعارههایی از گذر از راه شفا، سبککردن بار روح، و نهایتاً بیوزنی و پرواز هستند. در پروژههای ،۰۰۹۸۲۱ بیست و یک نسخهی چاپی سیلکسکرین، بر اساس یک نقاشی از هنرمندی ناشناس که نامش را «پروانه» امضا میکرده، ارائه شده است. میمی امینی، اولین بار «در عمارتی قدیمی که در قلب اصفهان احیا شده بود» با این نقاشی مواجه شد. پس از تحقیق دربارهی آن، او به این نتیجه رسید که «هنرمندی گمنام از اهالی ارامنهی جلفای اصفهان، این نقاشی را بارها و بارها به سفارش خانمهای مرفه و حاملهی آن زمان به تصویر میکشیده است. آنها با ایمان به این فرشته (نماد مهر و محافظت) این نقاشی رادر اتاق کودکانشان نصب میکردهاند.» پس از اینکه میمی امینی نقاشی را خرید و «بیش از یک سال با آن زندگی» کرد، تصمیم گرفت نسخههایی متعدد، با رنگبندیهای متفاوت، از آن تولید کند. در این بخش از پروژه، که در ۰۰۹۸۲۱ بهنمایش درآمده است، ذات تکرارشدنی تولید نسخههای سیلکسکرین، خود شکلی از یک فرآیند آیینی است. به این ترتیب، با «انرژی»ای که هنرمند از «پروانه» دریافت کرده، این بخش از پروژه را یک نوع همکاری با «پروانه» میداند. بخش پایانی پروژه که در «وتن» به نمایش درآمده، متشکل از تعدادی از ظرفهای نمکِ هنرمند با عنوان «تولید طیف شفا»، و قطعهی ویدیوییای که در گالری نیز نمایش داده میشود، است. شیشههای نمک، همانند سوغاتهایی از سفر، کلیت آنرا نمایندگی میکنند. موقعیت مکانی وتن که تقریباً در بیرونیترین حلقههای تهران است، آن را به پایان سفری تشبیه میکند که هنرمند در این نمایشگاه طراحی کرده است. با وجود این، این فضا به شکلی دیگر، اولین لایه برای ورود به این سیاحت روحانی است.