هیچ‌کجا مگر در حرکت و و پیچ و تاب اندام اسب نمی‌توان نظاره‌گر ترجمان تمام عیار و با شکوه انتزاع محض بود. براستی این جاندار تا زمانی که وحشی است و سرکش، هر بار که می‌خرامد، هر بار که می‌تازد، با زبانی بسته و تنها با حرکت و فرم حسی را روایت می‌کند؛ داستانی را... نه، شعری می‌سراید. سروده‌ای سراسر شکوه، سراسر سرزندگی، تا بدآنجا که به دست انسان گرفتار آید و «اهلی» شود، اهلی شدن برای اسب یعنی سرآغاز حزن.
 به تصویر کشیدن اسب عاصی همان اندازه دشوار است که نمایش حزن اسب اهلی، اما آنگاه که بخواهی از عصیان بگویی و درون عاصی را فریاد کنی، فرم روایت‌گر این جاندار، کارا است و تنها باید به رسم، حرکت و سرعت قلم اعتماد کنی تا سرآخر تصویری پدیدار شود که بی هیچ توضیحی از درون تو محزون‌تر، عاصی‌تر و شاید خشمگین‌تر هم باشد 
 مجموعه عصیان ترجمانیست از تمام حرفای نگفته ما.
 
 محمود ازگل