خاطره ی داوود زندیان در نقاشی هایش تماما به دوره ای که در اصطلاح به آن پهلوی دوم می گوییم برمی گردد، ریشه های این دوره از یک سو به فضای روشنفکري گذشته اي کشيده مي شود كه «آبراهامیان اعضای آنها را شبیه به نام نامه مشاهیر دانسته، به نام هایی چون صادق هدایت بزرگ علوی صادق چوبک احمد شاملو نیما یوشیج، سعید نفیسی، عبدالحسین نوشین ابراهیم گلستان، جلال آل احمد پرویز ناتل خانلری، غلامحسین ساعدی.... » از سوی دیگر در بطن زندگی روزمره، نشانه هایش به ذوق و سلیقهي آدمها و کنکاش در پرسش هایی باز مي گردد که در سرتیتر نشریات ادبی و هنری بین سالهای 1320 تا 30 قابل مشاهده است؛ هنرچیست؟ ادبیات چیست؟ سينماچیست؟ ابراچيست؟ بالهجيست؟

این عناوین پیش از آن که نشان فقدان اطلاعات باشند، که في الواقع هسته بیانگر تلاش اديبان و هنرمندان و مترجمان برای رسیدن به ذات پدیده های مدرن بیگانه با جامعه ایران در اوان تجدد بود. 1» که دیری نگذشت چالش هایش در پهلوی دوم آشکار نشد و یا آن را به ملغمه ای بدل کرد نقاشی های داوود زنديان باهر دوی این سويهها درگیر است، آدمهایی که کتاب می خوانند و با ژست های روشنفکرماب دور میری جمع شده، تار مي زنند صفحه گوش می دهند و یا معاشرت می کنند ژست هایی که با انبوهی از خرت و پرت های زندگی هم تراز شده اند اشیا و وسایل زندگی روزمره که زرق و برق آن، اواخر دهه چهل و اویل دهه پنجاه به بحث داغ مجلات روشنفکری هم کشیده شده با کنایه هایی چون: فكليعا نشریات عامه پسند و همه آن چیزهایی که به شکل عوامانه جلال آل احمد غرب زدگی و مصرف گرایی می نامید این اشیا و چیزها دور و بر جماعت نقاشی های زندیان پرسه می زنند
با این حال آنچه در نقاشی ها قابل تامل است نه نقد تاریخی این دوره با انتقاد به عواقب این سويه ها، بلکه به نمایش گذاشتن همجواری همین تناقصات است، به یک معنا کار او برجسته کردن رابطه درونی این اشیا و وسایل پراکنده با انبوهی از ژستاهای همان دوران است. او تکه باره آنها را کنار هم می نشاند تا نشان دهد به رغم تمامی اف خيزهاي آن روزگار، و حتي در فقدان درک پدیده هایش چیزی درگذشتهی مورد اشاره، شکل گرفته و یا در حال شکل گرفتن بود که شاید بتوان آن را نشنوهای از زندگی دانست. فضایی که در آن با تمامی وجوه متناقص اش، ارتباط درونی اشیا و آدمهایش حس می شود. تصویری نوستالژیک از رابطه ی آدمها باجيزها.. شالودهای که بعدها به شکل حیرت انگیزی از هم پاشید؛ نه فقط روابط چیزهابا آدمهایش، بلكه هر شکلي از رابطه ي آدمها با هم.

- کتاب : پرورش ذوق عامه در عصر پهلوی (على قلی پور) ص ۸۴