به دنبال اتفاقات سال گذشته، بسیاری از مردم در غار خود فرو رفتند، روال زندگی خود را تغییر دادند و حتی امروز برای بازگشت زندگی به شکلی که پیش از فاصله‌گذاری اجتماعی می‌شناختیم تمایلی ندارند. در مواجهه با این همه‌گیری، رفتار ما به عنوان یک گونه‌ی جانوری به شکلی تغییر کرده که در دهه‌های گذشته بی‌سابقه بوده است. به گفته‌ی بسیاری از منابع معتبر، آخرین باری که انسان‌ها تا این حد فاصله‌گذاری اجتماعی را رعایت کرده‌بودند بر می‌گردد به سال ۱۹۱۸، زمان همه‌گیری آنفولانزا اسپانیایی که بیش از ۵۰۰ میلیون نفر را – که تقریبا مساوی با یک‌سوم جمعیت به‌وقت جهان بوده‌است – در چهار موج درگیر کرد.

از جهات بسیاری، آن‌چه در حال حاضر تجربه می‌کنیم یک فاجعه است. با گذشت بیش از ۱۸ ماه از آغاز همه‌گیری، امروز شاهد جهش‌ ویروس هستیم  و تصور پایان این شرایط به نظر غیرممکن می‌رسد. اما حتی زمانی که شرایط تحت کنترل قرار بگیرد، با در نظر گرفتن تاثیرات زیست‌محیطی انسان، امکان وقوع همه‌گیری دیگری دور از ذهن نیست.

به‌طور کلی، تکامل به نفع کسانی است که قابلیت تطبیق‌پذیری بیشتری دارند. برای بسیاری، شرایط فعلی حسی مشابه داشتن دردی برای مدتی طولانی را دارد، دردی که به بخشی از شخص تبدیل می‌شود و فرد را در مواجهه با آن تعریف می‌کند. در مقابل، افرادی هستند که همه‌چیز را متوقف شده‌ می‌بینند؛ برخوردی که هم می‌تواند نشان‌دهنده‌ی لج‌باز بودن فرد، یا از زاویه‌ای دیگر نشان از توان تاب‌آوری او باشد.

هنرمندانِ این نمایش از  افرادی هستند که در طول این زمان مشغول به کار بوده و آثاری متاثر از این شرایط به‌وجود آورده‌اند. نسبت به این انزوا رویکرد‌های مختلفی وجود دارد که در مجموعه‌ی به نمایش در‌آمده تلاش شده به لحاظ بصری، ماده‌ای، روایی و نماد‌گرایانه به این موضوع پرداخته شود.