مجموعه پيش رو با به كارگيری امكانات بيانی خاص هر يك از مديوم‌های مجسمه، نقش‌برجسته، نقاشی، كوالژ و چيدمان می‌كوشد، در ميان اين تكثر فرميك به وحدتی معنايی دست يابد.

در غالب فرميك پيوندی است از عناصر نقاشانه‌ی روايی ايرانی برگرفته از تئاتر سنتی خيمه‌شبازی در درون پيكره‌بندی‌هايی الوان و امروزين و در غالب محتوايی بيانگر پارادايم‌هايی كهن كه تا لحظه اكنون، امتداد می‌يابد.

در اين ميان سياه (مبارك) به عنوان نماينده‌ی عامه، احضار می‌شود تا نقش تاريخی معاصر خود را در غالب خصايص ذاتی خويش، همچون شوخ‌طبعی، جسارت، طنزآلودگی و صداقت، با رويكردی انتقادی به موضوعات اجتماعی، عاطفی و حتی تاريخی ايفا كند.

هرچند اين مضحكه لعبتكان اغلب وسيله‌ای ظريف برای تلطيف زندگانی نيست بلكه دستاويزی است بر عليه لحظات ثابت، ساكن، تلخ و خاموش، زمزمه‌های كوچك آگاهی كه در هيئت هنر و در جهت رهايی و پالایش مخاطب در كار هستند.

روزبه شريف