دوسالی که گذشت از عجیب‌ترین و سرگردان‌ترین و تلخ‌ترین سال‌های زندگی ما، مردم غوطه‌ور در جغرافیای ترس بود؛ سال‌های غریب، سال‌های بُهت و سال‌های سوگ.
آثار پیش‌رو بر اساس نگرش هنرمندان بر وقایع این دو سال شکل گرفته است. در برخی از این آثار اعتراض و نمایش صریح وجود دارد و در برخی دیگر، هنرمند همچنان سعی دارد از جهان‌بینی همیشگی خود پاسداری و محافظت کند تا دشنۀ روزگار نتواند خدشه‌ای به آن وارد کند و در گروهی تلاش دارند امیدوارانه، آینده‌ای خوشایند را از ورای این سال‌ها ترسیم کنند.
کار هر سه گروه از این هنرمندان مبارزه است؛ یکی فریاد می‌زند و یکی مقاومت می‌کند و دیگری امید می‌بخشد.
هر سه زخم‌ها را تاب می‌آورند و شعلۀ خلق را زنده نگه می‌دارند.
در دل این نمایشگاه می‌توان گذر کرد و تمام حوادث را مرور کرد:
کرونا – مهاجرت – بیکاری - دوباره کرونا – دروغ – واکسن – قرنطینه – سکوت – شادی‌های کوچک – زیبایی‌های امیدبخش - طبیعتی که نفس می‌کشد - طبیعتی که همچنان بر ما غلبه می‌کند - هوایی که گرم‌تر می‌شود – بی‌آبی - افغانستان- زنان خاورمیانه - جنگ - خاموشان نظاره‌گر – خفته‌های غریب – مرگ‌های بیشمار!
از همین روزها، روزهایی است که گذرانده‌ایم و می‌گذرانیم. وحشتی است از آینده که در خود شعلۀ روشن رویا را زنده نگه داشته است.

شهریور 1400