فضای کار نقاشیهای من پرتاب شدگی است. انسان از منظر اگزیستانسیالیسم به جهان و در نتیجه به زندگی، آزادی و اضطراب توامان پرتاب شده است. در این فضا آنچه بیش از همه برای من حائز اهمیت است دو مفهوم «زنانگی» و «زمان» مندی است که به ناچار به هم گره خورده و در هم تنیده اند. از این رو نقاشیها از یک طرف در حد فاصل امر واقع» و «امر خیالی خود را باز مییابند تا از فرمالیزم محض فاصله بگیرند و از طرف دیگر تاکید مضاعف بر زمان دارند برای همین مولفه زمان را در این آثار به بستری برای اجرای نقاشی ها درآوردم زمان بی رحم است میپروراند و به قهقرا میبرد و این بی رحمی را تنها زنانند که به صورت امری بنیادین درک میکنند و با تجربه زیسته آنها گره خورده است. زمان در ورق های آلومینیومی که بوم ها روی آنها چیدمان شده اند به مولفه ای برای اجرا تبدیل می شود. این اجرا در دو ساحت «زوال» و «بازنمایی میکوشد از یک طرف با اکسید شدن ورقها در طول زمان بر همان زمان مندی بی شفقتی تاکید کند که آرام خونسرد بی وقفه و بی ملاحظه در حال رخنه کردن در همه چیز است و از طرف دیگر، تصویری محو و گنگ از حضور انسانی مقابل تابلو به دست دهد. حضور یا حضورهایی که هر یک نتیجه همان پرتاب شدگی است.