تجمع آدم‌ها در معرکه‌ای خالی از زبان بی‌آنکه رابطه‌ی میان‌شان پنهان باشد و سکوتی که مرا به دل تاریکی هدایت می کند، مکانی می‌سازد که حکایت از تنش‌ها و دلمردگی‌های انسان دارد و آدمی را وادار به جستجو در پی نوزایی و وصول خاطره‌ها می‌کند.
ساحتی آرام و مقدس که بتوانی بدون واسطه و تعارفات بیانی با خود به گفتگو بنشینی، حالا تمامی آن درونیات شخصی که حاصل سال‌ها زیستن است، آبستن است و در لحظه‌ای شگفت، فارغ خواهد شد. حاصل برای من، با مولفه‌هایی نظیر محدودیت مدیوم، تندی اجرای فرم‌ها، ابهام و شکل‌وارگی، ملموس می‌شود.
اینجا “تاریک‌خانه” است.