زندگی تقابل پیچیده‌ای‌ست میان اشتیاق و دلزدگی‌ها. و چه بسا که در بطن همین تقابل و سردرگمی‌ها، رشد و تعالی فرد ممکن می‌شود. عمق رضایت ما در میزان تناقض و تشویشی‌ست که تجربه کردیم و در این مسـیر به این باور رسیدیم که عدم قطعیت، ماهیت انکارناپذیر زندگی‌ست و تنـها بخش کوچکی از پیشامدها، در اراده و اختیار ما‌ست؛ پیشامدهایی که چندان با امیال ما مطابقتی ندارند. در واقع تشویش و سردرگمی‌های ما، برآمده از برداشت‌هایمان درباره‌ی چگونگی زندگی‌ست. ظاهراً برای ما هیچ چیز نباید غیرمنتظره باشد و همواره درباره‌ی این حقیقت بی‌اندیشیم که هیچ چیز متعلق به ما نیست و هر چه هست تنها فرصتی‌ست برای زیستن؛ هر چند کوتاه، هر چند متزلزل.