عبدالحمید پازوکی از آن دسته نقاشانی است که توانسته تجربیات خود از محیط را در تجسمی انتزاعی و بکر بر بستر بوم نقش زند. روح کاوشگر هنرمند در جست‌وجوهای خود، توانسته به زبانی از اکسپرسیونیسم دست یابد که به راستی، شخصی و منحصر به فرد است. نقاش در استحاله میان خطوط قوی و ضربات جسورانه قلم‌مو، پیوندی میان خود، زندگی و اثر را شکل می‌دهد که از غلیان احساساتی ناب و شاعرانه سرچشمه گرفته و در نهایت به جهانی پویا راه می‌یابد.

با آنکه پازوکی سال‌ها در اسپانیا به تحصیل و هنرآموزی مشغول بوده، اما سررشته‌های ارتباط خود با فرهنگ ایرانی را همچنان حفظ کرده است. نقاشی حاضر با کادر مربع خود، یادآور فرم کاشی‌های خانه‌های قدیمی است. فضاهای نوستالژیک ایرانی، در دستان توانای پازوکی فرمی نو می‌یابند که در کنار تکنیک مدرن و وام‌گیری همزمان از هنر کهن، بیانی جهانی از فرهنگ ایرانی را تجسم می‌بخشد.

نقاش در تابلوی پیش رو از رنگمایه‌های قهوه‌ای بهره گرفته است. علاوه بر استفاده استادانه از اقلیت رنگی، ترکیب‌بندی استوار و خطوط پر انرژی از شاخصه‌های دیگر اثر حاضر است. انرژی متمرکز در میانه کادر با حرکت به سمت کناره‌ها کاسته می‌شود و زمینه‌ای آرام را شکل می‌دهد که در کنتراست کامل با مرکز قرار دارد. پویایی، آشفتگی و چابکی قلم‌مو در فضای گسترده بوم رها شده و تفسیری تازه از تفکر عارفانه شرقی – ایرانی را بازگو می‌کند و این چنین فضای خالی بخشی از کار – که تنها با رنگمایه‌های ملایم قهوه‌ای پوشیده شده – مخاطب را به مکاشفه‌ای درونی دعوت می‌کند.