مناظر ژرف و آرام میرعبدالرضا دریابیگی تجسم دنیایی بیکران همراه با آرامش است. وی که از نسل دوم نقاشان نوگرای ایران به شمار می‌رود، سنت منظره‌پردازی را با نگاهی تقلیل‌گرا و مدرن در هم آمیخته و بدین ترتیب طبیعتی خلوت با سکونی ابدی می‌آفرید که حتی از تداعی هرگونه شیء مادی می‌گریزد؛ مناظری خالی از انسان، خانه، درخت و کوه که گاهی تا مرز انتزاع کامل پیش می‌روند.

در نقاشی پیش‌رو شکوهی مبهم و خوفناک از طبیعتی بکر بر بستر فضایی مه‌آلود تصویر شده است. کمینه‌گرایی اثر، سوژه را در سرزمینی سبز خلاصه کرده است که در تعادلی تغزلی نمایان می‌شود. نقاش با گزینش رنگ‌های هم‌خانواده سبز و خاکستری‌های رنگین بر این تعادل و کمینه‌گرایی تأکیدی دوباره می‌کند. حل شدن ملایم رنگ‌ها و استفاده ماهرانه از قابلیت‌های رنگ‌روغن، عمق میدان خوبی را به وجود آورده که تمرکز بر آن روح را به تعمق و سیری درونی فرامی‌خواند.

سرزمین تصویر شده، در تابلوی حاضر، گویی تجسمی نمادین از پیدایش نخستین خشکی بر آب‌های بیکران است و بسترساز عرصه‌ای برای خلق وجود. چیزی در دوردست و در لحظات نخستین خلقت، آن‌جا که هنوز خبری از حضور انسانی نیست، در حال شکل‌گیری است؛ عالمی آرمانی و بکر که فضای ابرگونه‌اش آن را در میان زمین و آسمان، معلق نگاه داشته است.