علی شکری به منظره‌نگاری‌های سیاه و سفیدش شهرت دارد. درختان جزء جدایی‌ناپذیر عکس‌های او هستند. شکری متولد شهر تبریز است. پدر او علاقه‌ی وافری به کاشت درخت داشت. تعلق خاطر او به طبیعت و درختان از همان دوران کودکی، هفت سالگی، در سفری به روستای اجدادی در وجودش شکل گرفت. به پیشنهاد یکی از دوستانش دوربینی تهیه کرد و از سال 1382 عکاسی را آغاز کرد. علاقه‌ی او به درختان سبب شد به سراغ عکاسی از این موضوع برود و رفته‌رفته بیان شخصی خود را در مواجهه‌ی با این سوژه بازیابد. نتایج این دوره‌ی کاری را در نمایشگاه‌های گروهی و انفرادی نمایش داد و آثارش به مراکز هنری بین‌المللی راه یافت. در همان سال‌ها در شبکه‌ی تلوزیونی تبریز مشغول به تدریس عکاسی شد. عکس‌های او تا کنون در گالری‌های لندن‌آرت، آرت‌گالری و تاتلرز انگلستان، آرتلین چین و اکسپوآرتلور پاریس به نمایش درآمده‌اند. مجموعه عکس‌های علی شکری در کتابی تحت عنوان «مصائب درختان» توسط انتشارات ماتادور انگلستان به چاپ رسیده است. این کتاب مشتمل بر 111 عکس قطع مربع از درختان است و هادی شفائیه مقدمه‌ای برای این مجموعه نوشته است. 
شکری همواره دغدغه‌‌های محیط‌زیستی داشته است و در مصاحبه‌های خود به اهداف طبیعت‌دوستانه‌ی خود اشاره می‌کند. نگرانی او از تخریب محیط زیست و نابودی درختان انگیزه‌ای مضاعف برای پرداختن به این موضوع است. او دوربین خود را به شهرهای مختلف ایران، نظیر لرستان، شهرکرد، آذربایجان و ... می‌برد و درختان و طبیعت بکر این خطه‌ها را در عکس‌هایش ثبت و ضبط می‌کند. او در عکس‌هایش به درختان تشخص می‌بخشد و آن‌ها را همچون استعاره‌ای از انسان در روایت‌های خود به کار می‌گیرد. دوره‌ای از کارهای او که درختان و سایه‌هاشان را در چشم‌انداز برف‌پوش تصویر می‌کند تا حدودی یادآور عکس‌های عباس کیارستمی از درختان است. با این تفاوت که آثار شکری ساده و مینیمالیستی نیستند. طبیعت در آثار شکری لحنی دراماتیک و شورمند دارد و از این رو بیشتر برداشتی رومانتیسیتی از آن به شمار می‌آید. کیفیتی که با ثبت عظمت درختان، پیچ‌و‌تاب‌های تنه و  ازدحام شاخه‌ها و فضایی بخارآلود و مه‌زده پدید می‌آید.