انتزاع بومی و طبیعت­‌گرا با رنگ­‌های سرکش و بی‌کرانگی در نقش، میراث ارزشمند فریده لاشایی در هنر مدرن ایران است. او در آثار خود جلوه‌­های شکوهمندی از زندگی، طبیعت و رویش را بازآفرینی می­‌کند تا بدین شکل نقاشی‌اش همگام با طبیعت، از بهار و استمرار آفرینش سخن گوید. اثر دو‌لته­‌ای حاضر نیز به خوبی ویژگی‌­های برشمرده را نشان می­‌دهد. رنگ‌­ها در این اثر به بیانی پر انرژی و تأثیرگذار رسیده‌­اند و در تناسب با خطوط نرم و نازکی که گاه از لابه‌­لای سطوح رنگی بیرون آمده، بر ویژگی‌­های موزون و فریبنده­ طبیعت تأکید دارند. خوب که نگاه کنیم، در پشت این طبیعت مرموز که گوشه‌­ای از آن برق آفتاب است و گوشه‌­ای دیگر پنهان در مه، تنه‌­های سال­خورده­ درختان به چشم می­‌خورد.
 نقاشی‌های فریده لاشایی، درست همانند طبیعت‌ها و تنه درختان سلف او سهراب سپهری، در وضعیتی میان انتزاع و اشکال معناداری از طبیعت قرار گرفته‌اند تا نگاه بیننده را هر لحظه به سویی هدایت کند. در آبستره­‌های او، همچون این تابلو، خط ارزش بصری زیادی پیدا می‌­کند، به طوری که به موجب این خطوط قدرتمند و سیال است که اثر لحظاتی از انتزاع محض فاصله می­‌گیرد. نگاه لاشایی به طبیعت مفهومی است و نه توصیفی، و از همین روی در کار او کیفیت و نوع درخت هرگز مطرح نیست، بلکه مفهوم درخت و انرژی‌های بصری آن حائز اهمیت است.
 «شاخص­‌ترین سیمای طبیعت در آثار لاشایی، هجوم طوفانی خطوط آزاد به روی لایه­‌های زیرین بوم، مشابه اشکال مبهمی از یک هیاهوی بی­‌پایان است. این کیفیت، تصویری کلی را در ذهن بیننده می­‌سازد که به همان اندازه که مشابه طبیعت است، برگرفته از هیجانات و احساسات درونی هنرمند نیز به نظر می­‌رسد. تصویری که بدین ترتیب با ضربه‌قلم­‌های آزاد و خطوط لجام گسیخته و مواج پدید می­‌آید، هزار توی هنرمند را به همان اندازه­ طبیعت اغوا‌کننده و در عین حال هراسناک نشان می­‌دهد. این رفتار پرشور و تا حدی ناخودآگاه، در واقع سپردن خویشتن به تابلوی نقاشی است، به جای احاطه و کنترل مدبرانه بر آن. حاصل کار نوعی نقاشی کنشی و رفتارگرا است که یادآور شیوه اکسپرسیونیسم انتزاعی و یا یک جلوه بومی آن است. در استمرار این روند، تابلوی نقاشی نیز به نوبه­ خود در اختیار مخاطبش قرار می­‌گیرد تا به اقتضای ادراک و احساس خویش به مکاشفه­ در آن بپردازد. بدین ترتیب نقاشی حلقه­ رابطی است بین ناخودآگاه هنرمند و تخیل مخاطب او. دقیقاً در همین نقطه نقاشی­‌های لاشایی همچون بازگشت به دوران کودکی لذت‌­بخش می‌­شود. دورانی که به جای درست و حرفه‌‎ای نقاشی کردن، بیشترین تخیل و خلاقیت را مصروف می­‌داشتیم. تابلوهای پرشور او به همین سیاق و خیلی راحت، بیننده را از محتوای بوم فراتر برده و به سوی هیجانات امیدبخش هنرمند سوق می‌دهد.»